فراموش نکنیم!

روزنامه ها خیلی زود یادشان رفت تصویر پرستارانی که بیمار شدند و بهبود نیافتند و نفس های آخرشان را زیر ونتیلاتور کشیدند، پرستارانی که هفته به هفته خانه نمی رفتند و بچه های شان را از راه دور و از پشت شیشه می دیدند و می بوسیدند .

- .

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، به نقل از نورنیوز، من سفید می پوشم تا تو سیاه نپوشی ؛ این جمله کوتاه با خطی کج و معوج روی دستان یک پرستار در ایام کرونا، قاب کوچکی از یک اتفاق بزرگ بود.

خیابان، خیلی زود یادش رفت روزهایی که کل شهر زیر ماسک های پارچه ای پناه گرفته بود و همه از واهمه مرگ از نزدیک شدن به عزیزترین و آشناترین های شان هم می گریختند.

روی در داروخانه ها با تکه ای کاغذ دست نویس نوشته شده بود که ماسک نداریم ، الکل نداریم و این نداریم ها بعدا به رمدسیویر و سرم و واکسن هم رسید.

خیابان خیلی زود یادش رفت روزهایی که مردم برای فرار از ویروس تاج داری که دنیا را تسخیر کرده بود، بست در خانه ها نشسته بودند.

عزا و عروسی تعطیل شد.

آدم ها نه از دیگری، بلکه از خودشان هم فرار می کردند، از دست هایی که از فرط شست وشو و ضدعفونی، خشک و پوسته پوسته شده بود، از بینی و دهانی که ممکن بود ذرات کووید19 معلق در هوا را به درون بکشد، از ریه هایی که درگیر می شد.