لاک تراشی؛ هنری به وسعت تاریخ چوب

وقتی سخن از لاک تراشی به میان می‎آید ناخودآگاه یاد چوب، تیشه، مُغار و سوهان می افتیم، ابزاری که با دستان هنرمندانه مردان و زنان مازندرانی به قدمت تاریخ با ضربه های تیشه به چوب های بریده از درخت، - سازه ای خلق می کنند که گویا به همان چوب بی جان روح دوباره دمیده شده است.

این هنر زیبا و مبتکرانه از صنایع اصیل مردم خطه شمال ایران به خصوص مازندران است.

مردمان ساکن در روستاها که در نزدیک جنگل زندگی می کردند برای تهیه ابزار و آلات مورد نیاز زندگی خود معمولا از چوب جنگل تهیه و با نهایت سلیقه و دستان متبحر خود آثاری را خلق می کردند که با آن می توانستند زندگی کنند.

هنر لاک تراشی(چوتاشی) یا کچه تراشی به مهارتی بیش از مهارت یک نجار یا چوب تراش معمولی نیاز دارد.

هنر لاک تراش با استفاده از شناخت کافی از چوب و طبیعت، خود از دو هنر دست و ذهن خلاق نسبت به داشته های فرهنگی و تاریخی، تلفیقی بی بدیل ایجاد می کند.

هنر لاک تراشی قدمتی بیش از هشت یا 11 هزار ساله دارد.

از گذشته های دور استادکاران با استفاده از ریشه و تنه درختان جنگلی بدون بهره گیری از ابزار کار مدرن و با ابزاری مانند تیشه و مغار، ظروف چوبی مانند پارچ، لاکچه، لاک نان، لاک قند ریزکن، کَچِه، کوچِلِر، آب گردان، کِتِرا و غیره که با نقوش اسطوره ای و الهام گرفته از طبیعت اطراف منقوش می شود،