«آن ها» آمدند؛ اما ما از «آن ها» چه می دانیم؟

 آن ها آمدند.

در تابوت هایی سر بسته که رو به آفتاب جاری بود.

پیچیده به پرچم وطن.

اما ما از آن ها چه می دانیم؟ از این استخوان هایی که هیچ نشانی جز غربت ندارند.

از این جوان هایی که روزی عزیز کرده خانه هایشان بودند و اسم داشتند و حالا، ما، بی اجازه، با اسم جدیدِ آن ها صدایشان می زنیم.

  به قصه هایشان فکر کرده ایم؟ به آرزوهایشان؟ به روزگارشان؟ به اینکه آن ها هم آدم هایی بودند درست مثل ما.

می خندیدند.

گریه می کردند.

عصبانی می شدند.

سرما می خوردند.

و شاید هم در عصری پاییزی، قلب هایشان اکلیلی می شد و می تپید و عاشق می شدند! بعد هم در گرگ و میش غروب، برای زندگی آینده شان با آن دختری که سایه اش، با حیا، تا ته کوچه باغ، کشیده و محو می شد، برنامه می چیدند.

    می ایستم کنار بیست و دو تابوتی که امروز به خانه برگشته اند.

مردم روی سر بلندشان کرده اند.

همه با آن ها عکس یادگاری می گیرند! و توی وضعیت شبکه های مجازی شان زیر این عکس ها می نویسند شهید ؛ اما من دوست ندارم شهید صدایشان بزنم.

این همه سال آن ها را بالا بردند و ما از پایین نگاه شان کردیم.

طوری دورشان کردند که انگار برای شبیه آن ها شدن، هیچ کاری نمی توان کرد.

که شهید، یعنی فرشته! پاک.