اینها مردمان سرزمین من اند، حامی و آماده نبرد!

اینها مردمان سرزمین من اند، همان هایی که بیش از چهل روز است هر کاری از دستشان بر آمده برای طفلان در رنج و مصیبت غزه انجام داده اند، برایشان خون گریسته اند و مظلومیت شان را فریاد زده اند.

- خبرگزاری فارس/ کرمان: همه ما تجربه خونین شدن دست وپای کودکان را داریم، یا فرزندانمان یا فرزندان اطرافیان مان در حین بازی یا هنگام پوست کندن میوه و غیره دست خود را بریده و جیغ شان فضا را پر کرده است.

اگر در اعماق افکارمان را بگردیم و به کودکیِ خودمان هم نظری بیفکنیم، خاطرات این چنینی روی ذهن و زبان مان می نشینند و یادآوری شان تمام تن مان را به لرزه ریزی می اندازد تا حدی که چشم می بندیم و از افکارمان فرار می کنیم! دیدن خون به هر اندازه ای که باشد، کودک را به وحشت می اندازد، هر چقدر روند قطع شدن آن بیشتر طول بکشد، صدای گریه کودک هم بلندتر می شود، خودش را مثل گنجشکی به این طرف و آن طرف می زند و دائم روی زخم سرک می کشد و جیغ می زند.

از آخرین باری که این صحنه را دیدم چند ماهی می گذرد، سرگرم خبر شدم و تمرکزم را روی متنی گذاشته بودم که ناگهان صدای گریه بلندی از حیاط برخاست.

یک جیغ غیرعادی که ثانیه های اول مغزم را از کار انداخت و دست وپایم را گم کردم، حیرت زده چشم به بیرون دوختم و برادرزاده 6 ساله ام را دیدم که انگشتش را نگاه می کند، داد می زند و به سمت اتاق