وقتی بوی حسین(ع) موکبی را بهشتی می کند

گوشه بیابان، نه! گوشه ای از بهشت ساعت زندگی بازایستاده بود و خیره خیره حالی را سیر می کرد که تکرارش به سال و تنها یک دهه است.

راستش نفس ها، ذکرها، - خبرگزاری فارس -همدان، سولماز عنایتی: درست میان هول ولای دنیا، صدا و تصویر و کار خبری فراخوانده شدم؛ آری فراخوانده شدم تا قلم و قدمی بزنم میان وادی روزمرگی های ریز و درشت از برای عشق.

به راه شدم و هنوز مابین همان دغدغه های دنیوی غرقه بودم و دم از این و آن می زدم تا شاید این درست شود و آن یکی افتتاح و دیگری اصلاح.

تمام مسیر نمی دانم چند دقیقه ای به گپ وگفت کارشناسانه و صدالبته خبرنگارانه گذشت تا مقصد با آغوشی باز پذیرایم شد، مقصدی که با تمام مقاصد خبری فرق داشت و توفیرش به اندازه یک قران و دوزار نبود.

مقصدی مزین به پرچم های برافراشته و اجاق های برافروخته و اراده به خدمت رسیده؛ حیران مقصد و آدم های مقصدِ چند صد متریِ بیابانی شدم.

آری حیران شدم و هاج و واج آمد و شدها را به تماشا نشستم، آمدهایی که رفتنشان حال و هوایی دیگر داشت.

التهاب ثانیه ها از دقیقه هم گذر کرده بود و من کماکان حیرانِ مقصد بودم؛ میان بیابان های خارج از شهر پیچیده در گرداب طوفان و باد به سرعت نشسته، آمد و شدهایی سوای تمام رفتن ها و آمدن ها که بر تن لحظه و دقیقه خاطره به جا می گذاشت، خاطره ای عجین با دلدادگی یا هر چیزی که ا