چرا موکب این پسر، زائر ندارد؟!

باید به کدام مرحله از دلدادگی برسی که وسط بیابان، بساط روی زمین پهن کنی.

خیره بمانی به پیچ جاده تا شاید زائر اربعینی از آنجا عبور کند و بتوانی سقایی اش کنی.

- گروه جامعه، نعیمه جاویدی: نوشته بود ما آنقدر امام حسین(ع) را دوست داریم که پس از مرگ هم استخوان هایمان در قبر در حرارت عشق او ذوب می شود.

وصف عجیبی است؛ تا مغز استخوان عجیب! مثلی هست برای وقتی که می خواهند، بگویند کسی کارش از کار گذشته: کارد به استخوانش رسیده.

حالا وسط همه ماجراهای رنگارنگِ روز به روز بازار مکاره تر شدن دنیا، چه پر روزی است آن کسی که مغناطیس و عطش عشق امام حسین(ع) به استخوانش رسیده باشد.

فکرش را بکن! خوشبختی تا مغز استخوانت نفوذ کند؛ چه حال خوشی است.

هزینه خوشبختی را باید پرداخت.

آدم در زندگی باید بهای خوشبختی ها را بدهد.

مثلاً برای همین حب الحسین(ع) و خوشبختی تا مغز استخوان رسیده؛ دل و پای آدم بیقرار می شود.

یکدفعه به خودت می آیی و می بینی پای پیاده راهی رابعین شده ای.

در مسیر آنقدر زیبایی، ماجراهای عاشقانه و زیبا می بینی که دلت می خواهد پیاده روی اربعین هیچ وقت تمام نشود.

ماجراهایی مثل پسرکی که با کلمن پلاستیکی ساده ای وسط بیابان، انتظار آمدن زائران را می کشد.