با سعدی در گلستان؛ باب اول حکایت هفتم: فرق است میان آن که یارش در بر/ تا آن که دو چشم انتظارش بر در (+صدا)

بفرمود تا غلام به دریا انداختند.

باری چند غوطه خورد، مویش گرفتند و پیش کشتی آوردند.

- به دو دست در سکان کشتی آویخت.

چون بر آمد به گوشه ای بنشست و قرار یافت.

ملک را عجب آمد.

پرسید: در این چه حکمت بود؟ گفت: از اول محنت غرقه شدن نچشیده بود و قدر سلامت کشتی نمی دانست.

همچنین قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید.

  ای سیر تو را نان جوین خوش ننماید معشوق من است آن که به نزدیک تو زشت است   حوران بهشتی را دوزخ بود اعراف از دوزخیان پرس که اعراف بهشت است   فرق است میان آن که یارش در بر تا آن که دو چشم انتظارش بر در