پای تنور نان بود که خبر شهادت فرزندش را آوردند

روایت های کمک به جبهه و حضور خانواده ها در بدرقه عزیزانشان یا پرستاری از مجروحان جنگی هر کدام به درازای هشت سال دفاع است؛ به دقایق و ثانیه هایی که نشان از یک فرهنگ و سبک زندگی ایرانی اسلامی دارد و قرن های زیاد می توان از آن نوشت.

- گروه زندگی: دوران کودکی مان با دوره هشت سال دفاع مقدس سپری شد، برای همین به خوبی به یاد می آورم روزهایی که برای تشییع شهدا به بهشت زهرای تهران می رفتم، آن روزها وقتی بوی اسپند تمام کوچه مان را بر می داشت و خودش قاصد خبر بود که باز قرار است از محله مان گروهی از جوانان به جبهه اعزام شوند.

آن ها می رفتند، اما باز هم دفاع از محله ادامه داشت، چه خانم هایی که صبح تا شب برای تهیه لباس، خوراک و پوشاک در گروه های مختلف در مسجد، هیأت و منازلشان فعالیت نمی کردند و با روی خوش همسران و پسران رشیدشان را راهی جبهه نکرده بودند، آن روزها به هر کوی و برزنی که سر می زدید این شور و حماسه را می دیدید.

کوچک و بزرگ نمی شناخت، همه پای کار بودند، حتی دختران کوچک همسایه با دستان کوچکشان آجیل ها را بسته بندی می کردند.

یا تکه های اضافی پارچه ها را از کنار چرخ خیاطی ها جمع و جور می کردند .

می خواهم بگویم همه دست به هم داده بودند تا مردانشان با خیالی آسوده در جبهه حضور پیدا کنند تا از شرف و استقلال میهن مان دفاع کنند.