ما «حسین» را دوست داریم

به تصویر لا یتناهی حاجی که توی دل ها تکثیر می شود زل می زنم.

به آدمی که همیشه فریاد می زد: «الا یا اهل عالم، من، «حسین»، را دوست دارم» به عاشقی که تا آخرین لحظه، - خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: از مینی بوس پیاده می شوم.

شرجی راه نفسم را بسته.

برای هر دو قدم جلو رفتن باید صدایم را بالا ببرم: آقا، لطفا خانم، ببخشید اما صدا به صدا نمی رسد.

زنی که یک ماه گرفتگی بزرگ روی پیشانی اش دارد از بازویم آویزان می شود: تنهایی یا با کاروان؟ سوالش چنگ می اندازد روی دلم.

نمی دانم چه جوابی بدهم.

هم تنهایم و هم دلم با کاروان.

کلاه آفتابی اش را تا روی چشم هایش پایین می کشد: اولین بار است می آیی؟ می خندم.

اما پاپیچ است.

دوست دارد در ازدحامِ آدم ها سر صحبت را باز کند و من بی حوصله تر از آنم که پای حرف های زنی ناشناس با یک ماه گرفتگیِ قهوه ای روی پیشانی اش بنشینم.

انتظامات سالن، صف ها را مرتب می کنند.

زن از کنارم رد می شود: خیالت راحت! من نهمین بار است که دارم می آیم.

خاک کربلا، بگیر است.

این بار را بروی دیگر نمی توانی دل بکنی انگار که حرف دلم را می زند.

برایش دست تکان می دهم و می رود.

پایانه مرزی شلمچه شبیه صحرای محشر شده است.

و این آدم ها، انگار مردگانی مدهوش، که از قبرهایشان بیرون آمده اند تا جواب خدا را بدهند! که بگویند چه کرده اند با عشق حسین (ع) در این همه سال.