اشکالی که بر دیدگاه اخلاقی کانت و ادله او وجود دارد

اخلاق دینی ما یعنی همان که از راه نبوت و وحی اثبات می شود، و اخلاق عقلانی ما با اعتقاد به توحید و معاد سر و کار دارد.

- است که در سال 87 ایراد کرده اند.

بخش پانزدهم آن را باهم می خوانیم: َالا مَنْ سَأَلَ عَنْ شِیعَهِ أَهْلِ الْبَیْتِ الَّذِینَ أَذْهَبَ اللَّهُ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَ طَهَّرَهُمْ فِی کِتَابِهِ مَعَ نَبِیِّهِ تَطْهِیراً، فَهُمُ الْعَارِفُونَ بِاللَّهِ الْعَامِلُونَ بِأَمْرِ اللَّهِ أَهْلُ الْفَضَائِلِ وَ الْفَوَاضِلِ مَنْطِقُهُمُ الصَّوَابُ وَ مَلْبَسُهُمُ الِاقْتِصَادُ.

در مطالب گذشته اشاره کردیم که پایه اصلی تشیع، و بارزترین علامت شیعیان یا همان بندگان شایسته خدا (متقین)، معرفت به خداست.

دین و اخلاق مسأله ای که امروز در مراکز علمی و دانشگاهی دنیا مطرح می شود و دست کم دو قرن است که ده ها کتاب در این زمینه نوشته شده، ارتباط اخلاق با دین است.

در این مجال، مناسب است به اندازه ای که لازم است، در این باره صحبت کنیم: ما وقتی می خواهیم درباره موضوعی بحث کنیم، باید در واژه هایی که در عنوان آن مسأله به کار می رود، دقت کنیم.

به نظر می رسد این پرسش که چه رابطه ای بین اخلاق و دین است، پرسش ساده ای باشد؛ اما وقتی دقت کنیم، خواهیم دید این گونه نیست.