راز «مشعل »هایی که از «کربلا» تا «ری» دل مردم را می سوزاند

خبرگزاری فارس - تهران؛ فرهاد ابوالفتحی: مشعل ها را روشن می کنند.

مشعل ها را بین مردم می چرخانند.

آتش به سمت مردم شعله می کشد؛ زن ها و دخترها جیغ می کشند و پا به فرار می گذراند.

چقدر فضای اینجا شبیه فضای روایت های دشت کربلا در روز عاشورا شده است.

شب تاسوعا است.

چند دقیقه دیگر اینجا-در محله عراقی نشین های تهران- آیین مشعل گردانی برپا می شود.

از برخی جوانان عراقی در مورد این آیین سوال می پرسم.

بچه ها صدایش می زنند ابوعلی.

ابوعلی حرف هایم را با جوانان عرب که می شنود می گوید: چیزی که تو دنبالش هستی دو بخش دارد.

بخش اولش را من می گویم، بخش دومش را آن مرد که دم در مسجد، کنار مشعل ها ایستاده؛ نامش اباذر نجفی است؛ سید است.

قسمت اول؛ کربلا توی حسینیه نجفی ها نشسته ایم.

واقعا حسینیه ی نجفی هاست.

به حسینه های مسیر نجف-کربلا می ماند، که موکب دار بیرونش می نشیند روی یک مبل رنگ و رو رفته و هلابیکم یا زوار الحسین می گوید.

دورتادور مسجد کلی مبل چیده اند و بچه ها آویزان به مبل ها بازی بازی می کنند.

برخی پیرمردها و پیرغلامان هم در حال گپ در خصوص اتفاقات کربلایند.

پیر مو سپید جمع، همان که نامش ابوعلی است؛ چفیه زردرنگش را از سر باز می کند، تسبیح می اندازد و می گوید: جدمان حسین(ع) را که شهید کردند نوبت اهل بیتش شد.