تعزیه، سیان و شمرخوان گریان

تعزیه یا شبیه خوانی از گذشته در ایران رواج داشته و با محرم عجین شده است.

شاید تعزیه در نگاه اول برای مخاطبان غیرایرانی همانند تئاتر خیابانی به چشم بیاید اما باید دید چه چیزی در تعزیه نهفته است که مردم ایران را با وجود اینکه تمام جزییات ماجرای کربلا را می دانند، - ساعت ها پای خود میخکوب می کند، این شاید یکی از معجزات ارادت ایرانیان به خاندان رسول خداست که سال هاست در این سرزمین جریان دارد.

دهخدا در لغت نامه خود، تعزیه را از ریشه تعزیت دانسته و برای تعزیت به نقل از منابع مختلف، تعابیری از قبیل به صبر فرمودن ، به صبر فرمودن مصیبت زده را ، تصلی دادن و امر کردن به صبر ، صبر فرمودن و پرسش کردن خویشان مرده را و موارد مشابه اینگونه آورده است.

اما برای واژه تعزیه، عبارت تعزیت و برپاداری عزای حضرت سیدالشهدا (ع) و روضه خوانی و شبیه و آن هر نمایشی است منظوم به توسط عده ای از اهل فن و با موسیقی که بعضی مصائب اهل بیت(ع) را مصور کند را به کار برده است.

در ارتباط با تاریخچه و زمینه شکل گیری تعزیه روایات متعددی وجود دارد؛ برخی آن را به پیش از اسلام و سوگواری برای سیاوش مربوط دانسته و برخی حتی به پیش تر از آن دوران نسبت می دهند.