نقش عشقِ هوش مصنوعی بر رویای افسانه

خبرگزاری فارس چهارمحال و بختیاری؛ نرجس سادات موسوی پشت سیستم نشسته بود و مدام خط های عجیب و غریب می کشید.

یاد دوران دبیرستان خودم افتاده بودم که باید رسم می کشیدم؛ یک شبانه روز با خط کش و مداد به جان کاغذ می افتادم و آخر سر کاغذ شده بود پر از رد مداد و چروک هایی که حاصل عرق دست بود.

فردا روزش هم نگاه های مستاصلی که به خانم معلم داشتم تا آن رسم چرک و شلخته را بپذیرد و نمره بدهد.

از کار افسانه خانم در عجب مانده بودم، 2 ساعت بیشتر از شروع کارش نگذشته بود که نفسش را با صدا بیرون داد و به پشتی صندلی تکیه داد.

برق چشمانش را می دیدم.

کمی جلوتر رفتم و به صفحه نمایش رایانه خیره شدم.

دهانم باز ماند.

بی نظیر شده بود.

همان فرش رویاهایم بود همان چیزی که ماه ها از این شهر به آن شهر رفته بودم و هنوز پیدایش نکرده بودم.

افسانه خانم خوب فهمیده بود پس پرده ذهنم چه می گذرد.

این علم جدید هم عجب چیز عجیب و غریبی است.

البته اهل فنش را هم می خواهد.

مثلا اگر من پشت این سیستم بنشینم حسابی دست و پایم را گم می کنم اما خانم دکتر ماشاءالله همه فن حریف است اصلا مگر می شود فرزند این آب و خاک بود و تا این حد کار بلد نبود.

آوازه کار خانم دکتر خیلی وقت بود در همه جا پیچیده و همین آوازه ما را به اینجا کشانده بود، او هم بلافاصله بعد از شنیدن حرف هایم دست به کار شده و خیلی سری�