هیأت جای کشتی گرفتن مداحان نیست، محل ادب است

قطعنامه پذیرفته شده بود و هر دو طرف ایرانی و عراقی باید به مرزهای خود باز می گشتند.

رژیم بعث اما با منافقان دستشان را یک کاسه کرده بودند و خیال های خامی در ذهنشان می پروراندند غافل از اینکه ایران، - جی پلاس ـ منصوره جاسبی: مداحی اش بدجوری با دلت بازی می کرد، اینکه می گویند هر آنچه از دل بر آید لاجرم بر دل نشیند، حکایت مداحی های غلامعلی(1) بود.

هم ذوقش را داشت و هم فن را بلد بود.

اخلاصش هم که با شهادت مُهر تایید گرفت.

اهل مطرح شدن و داد و قال کردن نبود.

مجلس ذکر مصیبت اهل بیت علیهم السلام که بر پا می شد، سر به زانوی غم می گرفت و اشک می ریخت.

آن روز با غلامعلی در مجلسی که یکی از دوستان بر پا کرده بود، حاضر شدیم.

به اصرار صاحب خانه شروع به خواندن کرد اما چند بیت بیشتر مهمان صدای گرمش نبودیم.

بلندگوی دستی را روی زمین گذاشت و صلواتی فرستاد و دعایی کرد و میدان را برای مداحی که در مجلس حاضر شده بود خالی کرد.

صاحبخانه اما کوتاه بیا نبود.

مجلس که تمام شد، فاز گلایه به خود گرفت و مدام می گفت: تو که بهتر خواندن را بلد بودی.

این چه کاری بود کردی؟! غلامعلی با همان لبخندی که انگار قفل کرده بودند روی چهره آرامش، گفت: هیات جای کشتی گرفتن مداحان نیست بلکه محل ادب است.