سری مباد که بر خط بندگی تو نیست؛ و گر بود به سرنیزه باد چون پرچم!

آدمی برای برافراشته ماندن بیرق باورهایش فداکاری می کند، حاضر است از تار و پود وجودش پرچم باورش را ببافد یا به جای پرچم سرش بر نیزه برود ولی نماد باورش نزدیک به سقف آسمان و در اوج باقی بماند.

- خبرگزاری مهر ؛ گروه مجله: روزمرگی مردابی است که پای ذهن و حواس را در خود گیر می اندازد و به باتلاقی می کشاند که بیرون رفتن از آن به این راحتی ها نیست.

روزمرگی مردابی است که میان دویدن های بی حد و حصر، ناگهان سرت تیر می کشد که چند روزی از سالگرد فوت مادرت گذشته و فرصت نکردی حتی یک شمع برایش روشن کنی.

روزمرگی باتلاقی است که گرچه به گرمای روزهای آخر زمستان گرفته باشی اما از فهمیدن آنکه تا نوروز چند صباحی بیشتر باقی نمانده، سرت دوتا دوتا شاخ سبز می شود.

روزمرگی باتلاقی است که شب در راه خانه با دیدن پیامک آژانس های مسافرتی یادت می آید 12 سال پیش در چنین روزی، زندگی مشترکت را آغاز کرده ای.

روزمرگی زنجیر است؛ این را وقتی می فهمی که پشت میزت نشسته ای و با شنیدن صدای منگنه هایی که به دیوار فرو می روند، گردن می چرخانی و با دیدن پرچم های عزاداری که روی سرت سایه می اندازند برق از سه فازت می پرد؛ یا وقتی ظرف های شام دیشب را در آشپزخانه آب می کشی چشمت به سیاهه آویزان شده از تراس همسایه روبرو می افتد که باد به پر و بالش می پیچد و آنجا، حافظه ات تازه به کار م