مادری که قربانی فرنگ دوستی رضامیرپنج شد

با آن شکم برآمده برای شستن رخت و لباس ها از خانه خارج شده و در کنار نهر آبی که از مقابل خانه اش عبور می کند، می نشیند و مشغول شستن می شود.

چادری بر سر دارد.

- از مادر برایش به ارث رسیده است.

معتقد است که چادر، نجابت یک زن را در عین معصومیت و سرکشی نشان می دهد.

در همین حین صداهایی می شنود.

صدای جیغ و داد زنان را.

ترس بر وجودش رخنه می کند اما سربرنمی گرداند.

لرزه به اندامش می آید و گویی از اتفاقاتی که می افتد و یا خواهد افتاد خبر دارد.

بار اول نیست که جیغ زنان در این روستا بلند می شود.

کار هر روزشان شده است.

یک مرد آژان از ژاندارمری می آید و با زور و کتک، چادرها را از سر زنان می کشد و تکه پاره می کند.

امروز هم این بساط برپا شده و از کوچه های بالایی تا به همین پایین، تک به تک زن ها را سر لخت می کنند.

بعضی زن ها خیلی شجاعانه از دست آژان فرار می کنند و به خانه ها و پشت بام ها پناه می برند.

برخی که توان فرار ندارند، چادرشان تکه پاره می شود و سر لخت به سمت خانه می دوند.

گویی آخرالزمان شده است.

همه در حال فرار هستند.

برای چه؟ برای قانونی که غربی ها مد کرده اند.

آن هم توسط شاه بیسوادی که مدیریت یک کشور که سهل است، حتی از اداره یک پادگان هم عاجز است.