آنتن گوشی ام پرید، چه بهتر!

خبرگزاری فارس چهارمحال و بختیاری، آرزو علیدوستی گاهی رنج های روزمره فراری ات می دهند و دوست داری بزنی به دل جاده، گاهی دلت می خواهد بروی و زندگی را جور دیگری ببینی و جای دیگری نفس بکشی، انگشتم روی نقشه استانی به مقصدی رویایی اشاره می کرد، پس زدم به راه! هرچه به خانمیرزا نزدیک تر می شدیم، هوا گرم تر می شد! از شهرکرد تا تابلوی به خانمیرزا خوش آمدید همه چیز رنگ و بوی شهر داشت اما بعد از گذشتن از چند روستای کوچک، از جاده آسفالت، خارج و وارد مسیر باریکی شدیم که به تپه هایی در دوردست منتهی می شد.

مسیر تا مقصد قشنگ مان، آن قدر سنگ لاخ و پرپیچ و خم بود که مجبور شدیم بقیه راه را با یک جیپ تازه نفس ادامه دهیم.

خورشید تیرماهی تمام و کمال می تابید و مدام وادارمان می کرد عرق روی پیشانی را پاک کنیم.

دست اندازها و پیچ و تابِ راه، آن قدر زیاد بودند که چند بار احساس کردم ماشین دارد چپ می کند.

جیپ، هر چند دقیقه یک بار متوقف می شد و راننده را در آن گرما، مجبور می کرد پیاده شود و کاپوت را بالا بزند و دوباره.

فکر می کردم ما که سوار جیپ هستیم، چه قدر از گرما کلافه و خسته شده ایم، پس این مردها و زن ها چه طور هر بار این مسیرهای سخت را طی می کنند؟! جلوتر که رفتیم، چشمم به سیاه چادرهایی افتاد که نزدیک چشمه کوچکی، با فاصله از هم برپا شده بودند.