نمی توانی جلو حقیقت را بگیری؛ هیچ کس نمی تواند

«جذبه ای که امام روی من داشت، من را می گرفت و هر وقت که پهلویش بودم، اصلاً آدم دیگری می شدم.

» - کاوه گلستان می گوید: جذبه ای که امام روی من داشت، من را می گرفت و هر وقت که پهلویش بودم، اصلاً آدم دیگری می شدم.

خبرگزاری مهر - محمدحسین بدری؛ چه عاملی باعث شد من کاملاً لاییک و جوان بزرگ شده در شرایط هیپی بازی و ژیگول بازی آن زمان، زندگی ام را بگذارم که بروم خودم را بچسبانم به امام خمینی، به خاطر جذبه و کشش او و آن حقیقتی که در او نهفته می دیدم؟ روزی که امام می تواست بیاید، خودم را به آب و آتش زدم که باید بروم فرودگاه.

حالا فکرش را کن که یک سال و خرده ای بود توی خیابان ها داشتم می دویدم به خاطر این ایده آبستره خمینی.

آدم ها داشتند می مردند و من عکس شان را می گرفتم و خودم را در خطر می انداختم و عکس هایم را می فرستادم که مردم دنیا ببینند.

حالا این آدم داشت می آمد.

چیزهایی داشت که فراتر از انقلاب و انگیزه و روان شناسی روزمره بود.

جذبه ای که امام روی من داشت، من را می گرفت و هر وقت که پهلویش بودم، اصلاً آدم دیگری می شدم.

هر وقت می رفتم، امام جلویم بود و واقعاً هیپوتیزم می شدم.

آدم می شنود که می رفتی پهلوی یک شیخ و در جذبه او غرق می شدی.

واقعاً این طور بود.