هنر دعایی بودن

همان طور که یک بار دیگر گفته ام، آقای دعایی برای ما یک مثال است.

مدام می گوییم که از بزرگان و خوبان سرمشق بگیریم و مثل آنها زندگی کنیم، این کار آسان نیست.

- من از هنر دعایی بودن حرف زدم.

هنر دعایی بودن بسیار دشوار است و کسانی می توانند آزمایش کنند که آیا می توانند مثل او زندگی کنند؟! به نظر من کار دشواری است و آدمی که باید مثل او زندگی کرد و مثل او زندگی کردن مشکل باشد، قاعدتا آدم بزرگی است.

خداوند رحمت فرماید مرحوم آقای دعایی را که مرد بزرگی بود.

شاید بتوان گفت که مرد کم نظیری بود؛ یا لااقل من در طول عمر به نسبت دراز خود آدم های مثل آقای دعایی را کم دیده ام یا شاید ندیده باشم.

به این جهت این نکته را عرض می کنم که آقای دعایی در زیّ روحانیت، درس دین خوانده و اهل دین و پرهیز بود؛ اما به کارهای عمومی می پرداخت.

سیاست می فهمید و سیاست فهمی در دیار ما می تواند یک مزیت بزرگ باشد؛ اما سیاسی کار به اصطلاح رایج، نبود.

آقای دعایی تواضع فوق العاده داشت.

زندگی ای داشت که اصلا نمی شود تصور کرد چگونه این زندگی را پیش می برد و اداره می کرد با وجود اینکه حقوق نمی گرفت.

آقای دعایی مرد قلم، خطابه و سخن خوش بود اما متأسفانه کم می نوشت و کم می گفت.