یک سفر حیاتی

با اولین بارش برف، زمانی که سبزی کوه های ورجین لواسانات جای خود را به سفیدی می دهند، سفری آغاز می شود.

قوچ ها و میش ها دسته دسته از بالای قله ها خود را به دامنه کوه می رسانند؛ در جست وجوی غذا، برای بقا.

از میان سنگ ها و صخره ها به آرامی پایین می آیند.

به شهر نزدیک و نزدیک تر می شوند.

درست کمی قبل از تلاقی صناعت و طبیعت، حصاری بالا می آید.

حالا زمان ایستادن و صبر کردن است.

کم کم آدم ها از راه می رسند.

برای تماشا، برای کمک.

دست هایی یونجه ها را پخش می کند.

زمین رنگ سبز می گیرد.

سرها خم می شوند و دهان ها می جنبند.

به میان شان که می روی باید شمرده شمرده قدم برداری.

صدای له شدن برف را می شنوند و با چشم هایشان دنبالت می کنند.

پایت بلرزد و کمی تکان بخوری، رم می کنند و دور می شوند.

دوباره برمی گردند و یونجه ها را به دهان می گیرند.

کمی بعد بعضی هاشان جدا می شوند و گوشه ای دور از گله می نشینند.

خودشان منظره اند و خیره به منظره می شوند.

نمی دانم چشم هایشان کی بسته می شود و اگر بخوابند چه خوابی می بینند.