گوشه به گوشه ایران؛ محله «جلفا» اصفهان

در سال 1014 به دستور شاه عباس صفوی ارمنیان به ایران مهاجرت کردند.

دلیل آن مشکلات سیاسی و اقتصادی بود که باعث مهاجرت پانصد هزار نفر از ارامنه به ایران شد.

با حضور این مهاجران، صنعت گران و هنرمندان ارامنه در بخش جنوبی زاینده رود ساکن شدند.

از قبل هم عده ای ارمنی در ایران ساکن بودند که این دو گروه باهم ادغام شده و به بازرگانی روی آوردند.

در سال 1019 اجازه ساخت اولین کلیسا در اصفهان به ارامنه داده شد و در سال 1024 زمین های متعلق به دربار شاه عباس صفوی که در جنوب زاینده رود قرار داشتند به ارامنه اهدا شد.

البته به غیر از ارامنه کسی اجازه خرید و فروش و سکونت در آن منطقه را نداشت و جلفای نو از همان زمان بنا شد.

جلفا از شمال به زاینده رود و از جنوب به دامنه ی کوه صفه که قبرستان ارامنه و مسیحیان است، محدود شده است.

از نخستین روزهای تکوین شهرک ارمنی نشین جُلفا، پنج محله به نام های میدان بزرگ ، میدان کوچک ، هاکوپ جان ، چهارسوق قارا کل تشکیل دهنده این شهرک نوبنیادِ عصر شاه عباس بوده است و ساکنین آن را جلفاییان آذربایجان تشکیل می دادند.

که از آن پنج محله فقط میدان کوچک باقی مانده است.

با پیوستن محله زرتشتیان که در نزدیکی جلفا بود، در دوران شاه عباس دوم به وسعت محله افزوده شد.