روایت دومین روز جشنواره عمار در خوزستان؛ تسخیر سالن اکران و کارگاه ها با حضور پرشور زنان اهوازی/ نه، فیلمم را نگذار، اشکال دارد!

ساعت 17 و پنجاه و پنج دقیقه است.

روی پل گیر کرده ام.

ترافیک، ماشین ها را خفه کرده و مِه کوتاه نمی آید.

بعد از هر پنج دقیقه دو قدم، بالاخره خودم را به سینما اکسین می رسانم.

امشب می خواهم بایستم جلوی در و با یک حساب سرانگشتی ببینم مخاطبان جشنواره چند ساله اند.

درِ کشویی ورردی سینما باز می شود: یه پیرمرد مو جو گندمی که هفت هشتا کتابو گذاشته بین یه سالنامه قدیمی دو تا زن میانسال که پَر چادرشونو به دندون گرفتن یه مرد جوونِ تقریبا بیست و پنج ساله که سرش تو گوشیه شیش هفت تا دختر نوجوون با کتونی های رنگی و کوله های چرم و نیش تا بناگوش باز   سه تا زن جوون و دو تا دختربچه ی مو فرفری دفترچه یادداشتم را می بندم و بلند می شوم.

جای سوزن انداختن نیست.

امشب بنر بزرگ زمینه و لبخند دوستانه ی عکاس ها برای شلوغ شدن ورودی، کار خودش را کرد: عکس یادگاری میخواین؟ چشم.

لطفا بایستین.

بگین سییییب     عوامل با روسری های یک رنگشان همه جا هستند.

کسی گم نمی شود.

کافی است دستت را بالا بیاوری و یک خورده ناله کنی.

با جانم و خدمتم و چطور می تونم کمکتون بدم می ریزند روی سرت و هر کجای این ساختمان چند طبقه که خواستی راهنمایی ات می کنند.

در کل اگر کسی دیرتر از اکران ها به سالن رسید، سر پا نمی مانَد؛ سلیقه اش را برای تماشای مستند یا حضور در کارگاه ها می پرسند و با نور چراغ گوش