برای احمد ما و من

پیشترها وقتی از یک نظامی رده بالا آن هم در کسوت فرماندهی حرفی به میان می آمد، انسان عصا قورت داده ای بود که حتی از دور دیدنش نیز مو به تن دیگران سیخ می کرد اما نسلی آمده بودند تا بر دل ها فرماندهی کنند و حاج احمد کاظمی از همان نسل بود.

- جی پلاس -منصوره جاسبی: بعضی ها از همان ابتدایی که قرار است به این دنیا بیایند نشانه هایی با خود دارند که انگار آنها را از دیگران متمایز می کند، احمد هم از همان دسته آدم ها بود، اینکه اینطور بی تکلف می گویم احمد چون دلم می خواهد او را مانند رفیق گرمابه و گلستانش "حاج قاسم" صدا کنم وگرنه کیست که نداند او شهیدی گرانقدر است که باید محترمانه گفت: شهید حاج احمد کاظمی یا سردار احمد کاظمی.

حاج احمد و حاج حسین خرازی نقاط مشترک بسیاری داشتند.

اصلا همین که شهادت آنها را برای خود انتخاب کرد یعنی نقطه مشترک های فراوان اما یکی از این نقاط، طور دیگری چشم نوازی و دل ربایی می کند و خود را به رخ می کشاند، آن هم لبخندی همیشگی است که مهمان چهره زیبای این دو بود، شاید وقتی اسم فرمانده لشکر به گوش کسی می خورد، باید آدمی با دیسیپلین نظامی و عصا قورت داده ای را مجسم کنی که خدم و حشم بسیاری دور و بر او را گرفته اند اما وقتی به این دو می رسی، همه آنچه در ذهنت از یک فرمانده نظامی ساخته ای شسته می شود و می رود.