جاده ی شط الفرات/ اینجا برای رسیدن به حسین (ع) اعدام می شدند!

هرکس که به زیارت می رفت، دستش را می بریدند، اما می رفتیم؛ به زندان می انداختند، اما می رفتیم؛ تا اینکه اعدام ها شروع شد، ما صدها سال بعد از واقعه ی عاشورا دوباره به قافله ی امام حسین (ع) برگشتیم و خون دادیم، - به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از عراق؛ حنان سالمی:  از مسجد سهله که حرکت کردم به روستای زَرگه رسیدم، روستایی که آخرِ آن یک دو راهی داشت: سمت راست، جاده ی شط الفرات و سمت چپ، جاده ی اصلی نجف_کربلا.

ام علی را همان جا دیدم، زن سن وسال دار اما بلندبالایی که یک سبد، خرمای بِرحی را روی سرش گذاشته بود و دانه های عرق از میان شکاف های عمیقِ چروک های پیشانی اش روی شیله اش_روسری مشکی و خشن زنان عرب_ می چکید، کنارش روی زمین نشستم و شروع به نوشتن کردم: دوباره کوفه، دوباره حسین (ع)، دوباره رسیدن یا جا ماندن، انگار تاریخ برای ابد تکرار می شود، و هر بار با امتحانی دشوارتر؛ أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا یُفْتَنُونَ آیا مردم گمان کردند همین که بگویند: ایمان آوردیم ، به حال خود رها می شوند و آزمایش نخواهند شد؟! نه هرگز، قبولی در امتحان خدا، گاهی سرهای بر دارِ هفتاد و دو مرد در عصر عاشورا را می طلبد و گاهی از پشت نخلستان های جاده ی شط الفرات تا محبوب را هراسان دویدن! ام علی قلم را از دستم را کشید و یک دانه خرما �