آنقدر بازی کن تا بمیری

درباره کسانی که عملاً بازی ها را طراحی می کنند و می سازند باید چه نظری داشته باشیم؟ آیا خدایانی مهربان اند که دعاهای ما را مستجاب و جهان هایی خلق می کنند و ما را به سکونت در آن ها دعوت می کنند؟ یا اینکه بی عاطفه اند؟ آیا سرانجام ما را مأیوس می کنند؟ گذشته از همه چیز، - طراحان وظیفه ای سیزیفی بر عهده دارند: تبدیل آرزوهای ما به واقعیت هایی کارکردی و سودآور.

*سَم ادلر بل بازی های ویدئویی بازتابی از شرایط تولیدشان هستند، چیزی شبیه خودِ کار در قرن بیست و یکم.

استیون پول، نظریه پرداز بازی، می گوید بازی های ویدئویی مدرن، مثل کار ماشینی شده اند.

ما قوانین بازی را یاد می گیریم یا در چنبره آن ها منضبط می شویم و به خاطر رعایتِ دقیق آن ها بازخورد مثبت می گیریم.

درست همانند یک کارمند مطیع، عملیاتی را انجام دادید که از شما خواسته شده بود.

در واقع، بازی وظیفه ای کاری بوده است .

یک روزنامه نگار بازی، در کتاب جدیش به نام ریسِت کن خواننده را به سفری پرماجرا به پشتِ پرده شرکت های بازی سازی می برد.

سَم اَدلر-بل، دیسنت — هفت سالم که بود، با بهترین دوستم، مَت، یک بازی ویدئویی ساختیم.

مرحله هایی تودرتو، صحنه هایی آن جهانیْ پر از جانورانِ فضایی و معماهای بغرنج کشیدیم.