اینجا حرف دل را فقط اشک می زند / هیأتی که شهدای مدافع حرم بپا کردند

مثل کبوتری که با بال های خیس و خسته در آسمان بارانی پرواز می کند، دور تابوت های شهدا طواف می کردم و جانم را با چشمه جوشان اشکی که از عمق جانم فوران کرده بود، - خبرگزاری فارس مازندران ـ  سرویس فرهنگی گم شده بودم در هیاهوی این شهر، دنبال خودم می گشتم و پیدایش نمی کردم.

خسته تر از آن بودم که ببینم جانم زیر آوار این شهر دنیا زده بماند و من هم بشوم تماشاچی.

دنبال کنجی بودم، گوشه ای که بتوانم یک دل سیر از تمام نگفته های این دنیا و مافیهایش که هر روز مثل آوار بر سرم خراب می شود، بگویم و به دنبال مرهمی باشم بر این زخم ناسور جاماندگی.

من درون کوچه های نمور این شهر و این دیوار هایی که رخت عزا به تن کردند و درختانی که سر در آسمان سوگ حضرت عشق فرو بردند، به دنبال نشانه ای، به دنبال شرح غم عاشقی برای حضرت ارباب بودم و شبانه وقتی که هلال نازک ماه غبار عزای خون خدا به خود گرفته بود، سر بر پنجره فاصله، به تقدیر چشم انتظاری، باران می شدم که آرام و بی صدا بر شیشه تنهایی ام می بارید.

اما دلم گواهی می داد که  این پنجره باز می شود و خبری از کبوتران خونین بال حرم می رسد و من در هیأتی که یاران باوفای حضرت سیدالشهدا (ع) شهر به شهر، محله به محله و کوچه به کوچه به پا خواهند کردند سینه می زنم به شرط لیاقت؛ به شرط آنکه ته مانده دلم گوشه چشمی به کرامت ابالاحرار �