پیوند زمان و بهار در آیین «آدم خمیری»

بهار و زمان مفاهیم به هم پیوسته ای هستند که به حیات معنا می بخشند و آیین هایی را خلق می کنند.

باور بر حیاتی که با منشاء لایزال هستی گره خورده، - راز تداوم آیین هاست؛ آیین هایی مثل رسم پختن آش آدم خمیری در چهارشنبه آخر سال که تمثیلی از خلقت انسان است.

فرزانه سلیمانی نیسیانی، مدرس دانشگاه و پژوهشگر حوزه فرهنگ و هنر با توضیح اینکه بهار در تمام فرهنگ ها نماد زندگی و دوباره زیستن است، می گوید: این زیستن از چند منظر اهمیت دارد؛ درونی یا بیرونی بودن تجدید حیات، تحول در زمان و مادی یا معنوی بودن آن، قابل بررسی است.

اما مسلماً مفهوم حیات و تطور و تحول آن به زمان برمی گردد.

آن طور که او روایت می کند: زمان در فرهنگ اساطیری ایران، امری قدسی و متعلق به قدسیان بوده و صاحب الهه ای بوده به نام ایزد زروان.

اقوام پارسی آغاز هر فصل را جشن می گرفتند و به دنبال این بودند که زمان را جاودانه کنند و اگر بی نظمی ای در فصلی به وجود می آید، آن را از میان ببرند.

در زمان همواره نظمی از دست رفته و آشوب ازلی وجود داشته که در کیهان شناسی یونان به آن کائوس می گفتند و کائوس نخستین چیزی بوده که وجود داشته و بطن و رحمی بوده که همه چیز از آن پدیدار می شده است.

کائوس در واقع مفهومی متضاد از کیهان (عالم) و به معنای شکاف، خلأ بزرگ، پوچ و بی شکل است.