روایتی از آنچه در بازار سیاه دارو می گذرد / ضرورت ورود مدعی العموم

روزهای بلند تابستان امسال کرونای افسارگسیخته جای خود را به بلای عظیم و نوظهور قارچ سیاه داده بود.

ماجرا از اسفند 98 شروع شد و هنوز هم تمام نشده است، - در گزارشی نوشت : داخلی، روز، پلیس بیمارستان: پسرش مرده و حالا در سردخانه است.

پدر به بیمارستان رفته تا جنازه پسر را تحویل بگیرید، می خواهد از دکتر شکایت کند، مامور مستقر در بیمارستان می گوید من روزی 100 نفر مثل تو را اینجا می بینم؛ اینها که دکترشان را ول نمی کنند بچسبند به تو، شکایت هم کنی حرفت به هیچ جا نمی رسد؛ تهش را بهت گفتم، آخرش می رسی همین جا و مجبورم کت بسته ببرمت! از من بشنو الکی خودت رو به در و دیوار هم نکوب! این یک سکانس بی روتوش از واقعیت زیرپوست اکثر بیمارستان هاست که در دوره هم کشیده شده و فیلم پیلوت در سال 96 به خوبی این شکاف مردم و بیمارستان و استیصال و دست بسته بودن آنها را بدون سانسور به تصویر کشید.

خارجی، روز، حیاط مسجد: چند جوان لات، دزد و حبس کشیده می خواهند از تهران راهی جبهه های جنوب شوند.

یکی شان به دلیل گرفتن تلویزیون و سهمیه شبیه رزمنده ها شده و برای اعزام به جبهه در مسجد محل اسم نوشته و دیگری به خاطر معشوقه اش و قولی که داده، مجبور است برای گرفتن چند عکس یادگاری به جبهه برود.