نقاش بزرگی که نابینایی را تجربه کرد

شاید یکی از بزرگترین ترس های یک نقاش این است که دیگر قادر به تماشای جهان نباشد.

چشمان یک هنرمند وقتی در خدمت هنر باشند جهان را از دیدگاه چشم نوازی به نمایش می گذارند.

- مونه با وجود پیشرفت بیماری اش همچنان به فعالیت هنری ادامه داد و ما با بررسی آثارش می توانیم پیشرفت بیماری را در آثار او ببینیم.

اثر کلود مونه سال 1920 مونه نمی خواست به جراحی فکر کند؛ چراکه همیشه اونوره دومیه نقاش فرانسوی را به یاد می آورد که پس از چنین جراحی بینایی خود را از دست داد.

مطمئنا در آن زمان جراحی های آب مروارید در مراحل ابتدایی بودند.

بنابراین او از قطره های چشم و عینک برای 14 سال استفاده کرد و به کمک آن ها توانست با وقفه فعالیت هنری داشته باشد.

اما در سپتامبر سال 1922 ، کلود مونه باید با حقیقتی اجتناب ناپذیر مواجه می شد، قطره های چشم گوناگون و عینک های مختلف فقط توانسته بودند جراحی اجتناب ناپذیر چشمان او را به تعویق بیاندازند.

این هنرمند تقریبا نابینا شده بود.

مونه در نهایت در اکتبر سال 1922 در نامه ای برای یک پزشک نوشت که زمان آن فرارسیده که خودش را به او واگذار کند، اما همچنان نگرانی هایی دارد.

در نهایت مونه در ژانویه سال 1923 نخستین جراحی را انجام داد.