خمیازه های جامعه مدنی افغانستان در خروس خوان طالبانیسم

محمدباقر محسنی ساروی جمهوری اسلامی افغانستان دارای یک قانون اساسی است که در سال 2003 به تصویب رسید.

از نظر سنتی هم جرگه های محلی و ملی مشورتی دارد که در فرهنگ افغان، سنتی پذیرفته شده است .

افزون بر آن به پشتوانه حدود دو دهه دموکراسی نوپا و تعدد قومی و مذهبی که داشت، صاحب یک جامعه مدنی شد و فعالان مدنی شجاع و خشونت پرهیزی بسیاری دارد که از ارزش و اهمیت این دستاوردها، به خوبی آگاه اند و بر تعارض ذاتی امارت اسلامی با چنین نهادهایی وقوف دارند و از این ظرفیت باید در چنین شرایطی استفاده شود.

سؤال این است که اگر دولت اشرف غنی در حمایت لجستیکی از نیروهای مقاومت مردمی کوتاهی کرد واگر طالبان در سایه فرار نیروهای اردوی ملی از جنگ با دشمن، ولایت ها را نه تصاحب که یکی پس از دیگری دانلود می کرد، چرا فعالان مدنی در سکوت نظاره گر بودند و اقدامی نکردند؟ چرا امروز درخصوص پرچم کشور، کمپین راه نمی اندازند و به راحتی می پذیرند پرچم یک گروه سیاسی، جای بیرق ملی را بگیرد؟ نقص های دولت اشرف غنی بر سر جای خود محفوظ، اما نمی توان از طالب نمی توان تضمینی بر شکل گیری یک دولت در قد و قواره جهان امروز و توقعات جامعه مدنی افغانستان گرفت و دلیل ترک کشور توسط بسیاری از فعالان مدنی نیز وجود همین بی اعتمادی عمیق است.