آیات شهادت- با شاهدان قرآنی (2) ‏

بهمن ماه سال 1361 بود.

فاصله بین شوش تا فکه یک ساعت و نیم است.

در صندلی های عقب بین ‏حسن باقری و مجید بقایی نشسته بودم.

مجید همیشه یک قرآن جیبی همراهش بود و در هر فرصتی ‏تلاوت می کرد.

در این فاصله داشت سوره فجر را حفظ می کرد.

‏قرآنش را داد دست من و گفت: ببین درست می خوانم؟ من داشتم حفظ هایش را کنترل می کردم.

وقتی ‏رسیدیم به آیات آخر سوره فجر یَآ أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ ارْجِعِی إِلَی‏ رَبِّکَ رَاضِیَهً مَّرْضِیَّهً فَادْخُلِی فِی ‏عِبَادِی وَادْخُلِی جَنَّتِی‏ به فکه رسیدیم.

‏مجید به حسن گفت: نمی دانم چرا آیات آخر سوره را نمی توانم حفظ کنم.

گیر دارد.

نمی دانم گیرش ‏چیست؟ ‎ حسن با خنده گفت: می دانی گیرش چیست؟ گیرش یک ترکش است.

گیرش یک لقمه شهادت است.

‏بابا! یا ایت ها النفس المطمئنه در شأن امام حسین (ع) است.

شوخی که نیست.

‏‎ حسن راست می گفت.

گیر ورود به جمع یاران شهید، یک لقمه شهادتی بود که آن دو برارد یعنی ‏حسن باقری و مجید بقایی چند ساعت بعد از آن در فکه با هم نوش جان کردند.

‏