سایه؛ دور از وطن ولی همچنان عاشق ایران

سایه، نگران «مرگ در غربت» است.

نه نگران مرگ که به مرگ بلکه نگران مرگ در غربت و در شعری با همین عنوان آورده است:   احساس می کنم، خاکم در این مغاک، - نقل دوم از شهریار است که گفته زمینه آزادی سایه زودتر از دیگران به خواست او و در سفر آیت الله خامنه ای به عنوان رییس جمهوری به تبریز و در دیدار با شاعر (شهریار) فراهم آمده است.

سایه البته در بیان خاطرات خود پیر پرنیان اندیش گفته من توده ای نبودم اما سوسیالیست بودم و هستم.

جدای این و به عنوان نکته سوم اما می توان به معجزه ادبیات هم نسبت داد.

چندان که دکتر حسین خطیبی رییس جمعیت شیر و خورشید سرخ که به خاطر ریاست عالیه شمس پهلوی بر آن بعد از انقلاب تا مرز اعدام با حکم شیخ صادق خلخالی هم رفت به دلیل اشتهار به کتاب خوانی و ادب دوستی و دکتری ادبیات، از مرگ و زندان طولانی جست و تا سال ها بعد هم درایران زندگی کرد.

یا تصور کنید دکتر پرویز ناتل خانلری که وزیر کابینه اسدالله علم در روز 15 خرداد 1342 بوده هر چند بعد از انقلاب 100 روزی به زندان افتاد اما با او مثل وزیر رژیم سابق آن هم در روز 15 خرداد برخورد نشد و وجهه ادبی او چربید اگر چه درست تر آن می بود که آن پژوهشگر و ادیب تکرار ناپذیر را به مضایق مالی هم گرفتار نمی کردند.