همه اشتباه می کنند، حتی «زلاتان»

استفانو پیولی سرمربی میلان گفت اگر زلاتان در زمین حضور داشت تیمش شکست نمی خورد.

او این جسارت را دارد تا چشم در چشم ایبرا همین حرف را با گله و شکایت بزند؟ - عصرایران؛ احسان محمدی- گاهی که خسته و گرسنه از فوتبال بازی کردن به خانه می آمدم و می رفتم سر وقت یخچال، جز یک بطری آب، هیچ چیزی تویش نبود.

هیچ! این آغاز داستان زندگی پسری به اسم زلاتان ابراهیمویچ است، فرزند یک خانواده مهاجر که در حومه شهر مالمو بزرگ شد.

شهری که آمار جرم و جنایت در آن نسبت به باقی شهرهای کشور آرام سوئد بیشتر است.

خودش در کتاب من زلاتان هستم می‎نویسد: من در مالمو یک فلسفه داشتم که همیشه می گفتم: من کارها رو به روش خودم انجام میدم.

برای حرف مردم، پشیزی ارزش قائل نیستم و خوشمم نمیاد که کنار افراد مفید باشم.

من از اون آدمایی خوشم میاد که از چراغ قرمز ها رد می شن، اگر منظورم رو متوجه شده باشید! در عصر مسی- رونالدو، شاید بشود اسم زلاتان را بی نظیرترین بازیکن دنیا گذاشت.

بحث بر سر آمار و افتخارات نیست، او اگر در زمان دیگری به جز عصر این دو فوق ستاره به دنیا می آمد احتمالاً بارها بهترین بازیکن جهان معرفی می شد.

بازیکنی که در مالمو، آژاکس، یوونتوس، اینترمیلان، آث میلان، پاری سن ژرمن، منچستر یونایتد، ال ای گلکسی و تیم ملی سوئد گل هایی به ثمر رساند که سبک فوتبال او را �