در انتظار سفر

24زمان در ساختمان مدور و شیشه ای اش کِش می آید؛ ده دقیقه هایش انگار بدل به ساعت ها می شوند و همین باعث می شود تا آدم ها در آن نسبتی باهم پیدا کنند.

اگرچه مقصدها بسیارند و صندلی ها بیشمار اما گویی پیش از شروع سفر و افتادن اتوبوس ها به دل جاده، مسافرها سفری کوتاه اما عمیق در خود این سازه بزرگ و دودگرفته می کنند؛ در ترمینال جنوب.

لابه لای هیاهوی سالن و اسم شهرها که فریاد زده می شوند، اگر چند لحظه ای سکوت کنی و جای شنیدن تماشا کنی سفری در خط زمان خواهی کرد.

از گذشته و امروز که با اندوه و اشتیاق، تنها و خانوادگی، با لبخند یا بغض چرخیده ای در سالن آژانس های بلیط فروشی ترمینال جنوب و به دنبال نزدیک ترین زمان حرکت گشته ای، چیزهایی به خاطر می آوری.

خاطرات مربوط به خودت و گاه مربوط به دیگران.

ترمینال جنوب این حجم از خاطرات جمعی را در خود پنهان کرده.

همه آدم هایی که روزی به اینجا آمده و راهی سفر شده اند حسی از خود را به جا گذاشته اند، صبر و انتظار فرصتی است برای درک و دریافت این حس های غریب و آشنا.

عکس های پیشرو بخشی از احساساتی ست که شاید اگر اهل سفر با اتوبوس باشید حداقل یکی از آنها را تجربه کرده و یا دیده اید.