دیوانه ای که با نواختن تار، عاقل می‎شد

پا برهنه تار می‎نواخت و شعری را زمزمه می‎کرد، بریده از زمین و زمان، شوریده‎ای که «دَلی بؤیوک آقا» صدایش می‎کردند و دلیل شیدایی‎اش هر چه که بود، - او می‎گوید: بیوک آقا به نظر من از عاقل هم عاقل‎تر بود، اما کارهایی می‎کرد و برخی ویژگی‎های اخلاقی داشت که تحملش بسیار سخت بود، هیچ وقت پیش نیامد که نواختن را کنار بگذارد و همیشه حتی زودتر از من می آمد داخل عکاسخانه و شروع می‎کرد به نواختن تار، همان تار الان هم داخل اتاق هست، وقتی می‎خواستم صدایش را ضبط یا فیلمبرداری کنم، اجازه نمی‎داد و می‎گفت جمع کنید این‎ها را دو کلمه حرف بلدم می‎خواهید آن را هم با این چیزها از من بگیرید؟ ، چند تا کاستی را هم از بیوک آقا ضبط کرده بودم هم مخفیانه بود و خودش خبر نداشت، بعدها کمی بی‎تفاوت‎تر شد و کاری نداشت، اما موقع ضبط مستند زخمه بر زخم هم که بخش زیادی از آن در عکاسخانه‎ی من ضبط شد، مقاومت زیادی نشان داد، بیوک آقا در شرایطی نبود که به کسی آموزش بدهد و همه‎ی آنچه را که داشت برای خودش نگه داشت؛ ارتباطش با تار غیرقابل وصف است، وقتی تار به دست می‎گرفت از همه چیز و همه کس بی‎خبر می‎شد و با تمام وجود و احساسش می‎نواخت، اما دوست نداشت کسی در حین اینکه او تار می‎‎‎نوازد، حواسش جای دیگری باشد یا حرف بزند و اگر کسی صحبت می‎کرد، ناراحت می‎