تولد جبار باغچه بان

«آدم اگر خودش هم از بین برود، یادش و کارهایی که برای آدم های دیگر کرده، هیچ وقت از بین نمی رود.

همیشه آدم های دیگر از او یاد می کنند.

انگار که همیشه زنده است.

- آدم اگر خودش هم از بین برود، یادش و کارهایی که برای آدم های دیگر کرده، هیچ وقت از بین نمی رود.

همیشه آدم های دیگر از او یاد می کنند.

انگار که همیشه زنده است.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه اعتماد نوشت: خانواده اش تبریزی بودند اما خودش سال 1264 در چنین روزی در ایروان متولد و جبار نامیده شد.

پدرش هم کارگر فصلی کارهای ساختمانی بود و هم مهارت نصفه نیمه ای در شیرینی پزی داشت اما سایه فقر همیشه بر زندگی خانواده سنگینی می کرد.

جبار تا نوجوانی به همان سبک و سیاق مرسوم آن سال ها سواد خواندن و نوشتن آموخت و بعد زیر فشار زندگی و تنگی معیشت مجبور به ترک تحصیل شد اما یادگیری را هرگز رها نکرد.

شغل های مختلفی را آزمود، در مکتب زندگی به مردی خودساخته و آگاه تبدیل شد و حتی دوره ای به روزنامه نگاری روی آورد و برای نشریه ملانصرالدین - که از مهم ترین نشریات آن دوره بود - نوشت.

پدر و مادرش را در گذر از جنگ اول جهانی از دست داد و خودش چندی بعد تا یک قدمی مرگ رفت اما زنده ماند.

مدتی در ترکیه زندگی کرد و پس از جنگ به ایران برگشت و ابتدا در مرند و بعد سال 1298 در تبریز مقیم شد.