با موسیقی مطربی فرهنگ سازی می کردند

«ای خانم از پیاده رو، بی فیس و بی افاده رو/ دوچرخه چی عقب بزن، درشکه چی جلو برو/ صغری بَگم با بچه هاش شب ها به لاله زار میره/ پاش که به میدون می رسه صف می گیره قطار میره.

- ای خانم از پیاده رو، بی فیس و بی افاده رو/ دوچرخه چی عقب بزن، درشکه چی جلو برو/ صغری بَگم با بچه هاش شب ها به لاله زار میره/ پاش که به میدون می رسه صف می گیره قطار میره.

.

این بخشی از ترانه ای است که هوشنگ جاوید می خواند و از آن به عنوان ترانه مطربی تهران که به سمت انتقاد از رفتارهای اجتماعی پیش می رفته، اشاره می کند که به نحوی عمل فرهنگ سازی را با استفاده از آن انجام می دادند.

این پژوهشگر درباره موسیقی تهران قدیم به ایسنا، می گوید: موسیقی مطربی ایران متعلق به تهران بوده است.

موسیقی تهران و اطراف آن هر کدام بحث جداگانه ای می طلبد.

اگر بخواهیم سابقه تهران را برای موسیقی بشناسیم، تاریخ با ما صحبت می کند.

او با بیان اینکه در ابتدای اسلام در ری فردی به نام زَلزَل داریم، ادامه می دهد: در تاریخ، از این فرد به عنوان منصور بن جعفربن زلزل رازی نام برده شده که استاد موسیقی است و خیلی خوب تنبور و عود می نواخته.

زمانی که ابراهیم موصلی از عراق به ایران فرار می کند نزد زلزل در ری آموزش می بیند سپس با خواهر او ازدواج می کند و زلزل را تحریک می کند تا برای اجرای موسیقی به دربار عباسیا