روایت یک شب طولانی در حرم/ فقط به خاطر نقاره ها

از ابتدا یک هدف داشتم، شنیدن صدای نقاره ها.

اینکه برای رسیدن به این هدف مجبور باشم مسئول اردو را دور بزنم و یا از قوانین یک اردوی تشکیلاتی-زیارتی سرپیچی کنم، - چه اهمیتی می توانست داشته باشد؟ گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- فاطمه نوریان؛ از ابتدا یک هدف داشتم، شنیدن صدای نقاره ها.

اینکه برای رسیدن به این هدف مجبور باشم مسئول اردو را دور بزنم و یا از قوانین یک اردوی تشکیلاتی-زیارتی سرپیچی کنم، چه اهمیتی می توانست داشته باشد؟ می دانستم نقاره ها فقط 2 با در روز به صدا در می آیند؛ موقع طلوع و غروب خورشید.

سوال این بود: چطور باید خودم را به موقع برسانم؟ در حالی که برنامه ی هر روزه ی اردوی چهار روزه مان، از صبح تا شب با کلاس و سخنرانی و مناظره پر می شد.

جالب آن که، انگار از قصد طوری برنامه ریزی کرده باشند که حتی وقتی که برای زیارت می رویم، به هیچ شکلی به نقاره ها نرسیم! ما فقط برای نماز ها به حرم می رفتیم، آن هم به جز نماز صبح، چون طبق قوانین اردو، خانم ها شب حق نداشتند از اسکان خارج شوند؛ و دلیل وضع همچین قانونی که آشکارا می تواند جزو تبعیض آمیزترین قوانین جنسیتی قرار بگیرد، این بود که محل اسکان و برگزاری برنامه ها آنقدر از حرم دور بود که بعد از پیاده روی بیست، سی دقیقه ای شاید گنبد و گلدسته ها دیده می شد! می ماند نماز مغرب و عشا که