به مناسبت روزجهانی آب

سومین برآمدن آفتاب سال جدید را در گاهشمار به نام روز آب نام نهاده اند.

شاید سعدی شیرازی در این بهار که موسم شکفتن دهان و غنچه ی زبان است اگر هنوز نفس داشت برای آب نیز کلمه می ساخت تا بگوید، - این هم مفرح جان است و البته ممد حیات.

عصر ایران؛ احسان اقبال سعید -  آب حکایت غریبی است و در اسطوره ،آیین و نیز دیروز و فردای بشر نقش یگانه و مستمر داشته است.

می گویند در روزگار فقد اینه کسی صورت ماه خویش را در آب روان دید و بر آن عاشق شد.

رفت تا از خویش مگر زیارت و شفایی بجوید اما در تصویر خویش محو شد و بر جای غریق گلی رویید و نرگس نامش نهادند.

می شد اگر در زمان سفر کرد و صفر آفرینش پدیده ها را به بازی گرفت کنار آبگیر می نگاشتم بوی روی خودش چنان مست کرد که دامنش از دست برفت.

در این نوشتار بیشتر برآنم تا پیرامون اعتقاد به پاکی و تطهیر آب کلماتی بنگارم و ریشه ی این باور اسطوره ای/ آیینی را مگر بکاوم.

بسیار دیده اید که هندوان برای شستن تن از غبار روز و شب و نیز جان از پیرایه ها به رودی مقدس می زنند و عیسویان را به غسل تعمید می شناسند تا مطهر بیایند یا مطهر شوند و بار آلودگی یا لودگی بر زمین بنهند.

هنوز هم می توان بارومندان صائبی(مندایی) را جنوب ایران دید که روزهایی خاص به آب کارون می زنند و تن بدان مطهر کرده لباس سپید در بر می کنند.