سرِ مرا به جز این در، حواله گاهی نیست

سکوت حاکم شده بود و بچه ها، حتی همان دو گروهی که به هیچ صراطی مستقیم نمی شدند، میخ حرف هایشان شده بودند .

- خبرگزاری فارس - تهران؛ زینب موسی: امشب که دارم این متن را می نویسم.

بعد مدت ها که از این خاطرات گذشته، فکر نمی کنم خاطره آن شب که همه هوا را گرفته بود، هیچ وقت از خاطر هیچ کداممان پاک شود.

1 ساعت یازده و نیم شب است.

مسجد روی هواست.

فضای مسجد را با پرده به دو بخش تقسیم کرده ایم.

یک بخش مخصوص استراحت و قراردادن وسایل، یک بخش هم برای نماز و برنامه های جمعی.

بچه ها که تازه وارد مسجد شده اند، از روی اسم گروه دنبال جایشان می گردند.

آن ها که زودتر رسیده اند، ملحفه ها و پتوهایشان را پهن کرده اند، لباس راحتی پوشیده اند و هیجان زده از دیدن همدیگر با صدای بلند در حال تعریف و احوال پرسی اند، بعضی ها هم از همین حالا ماموریتشان شروع شده و توی این همه سروصدا و شلوغی، خواب هفت پادشاه را می بینند.

وسط انجام عملیات پذیرش و ثبت نام و خوش آمدگویی به تازه واردها، هرازچندگاهی سرمان را می کنیم پشت پرده و از بچه ها می خواهیم کمی رعایت این ساعت شب را بکنند، تا خدای نکرده همسایه های مسجد شاکی نشوند.

حواسمان هست که از همین اول کاری با تذکرات زیاد حالشان را نگیریم.