وقتی بلدیه رشت مریضخانه داشت

درشکه با سرعت به سمت مرکز رشت در حرکت بود.

مرد خوابیده پشت گاری، از «تب بجار» می سوخت.

بیمارستان ملی جا نداشت و درشکه چی تلاش می کرد از معبرهای باریک شهر عبور کرده و به سمت «مریضخانه بلدیه» برسد.

- ایسنا/گیلان درشکه با سرعت به سمت مرکز رشت در حرکت بود.

مرد خوابیده پشت گاری، از تب بجار می سوخت.

بیمارستان ملی جا نداشت و درشکه چی تلاش می کرد از معبرهای باریک شهر عبور کرده و به سمت مریضخانه بلدیه برسد.

غیر ممکن بود موقع نشا و وجین در باتلاقی به نام بجار، زالوها از پاهای پرهنه تغذیه نکنند.

توان فرد که کم می شد، ویروس تب بجار، کشاورز را از پا در می آورد.

هوا که رو به گرمی می رفت، بیماری تب بجار و مالاریا هم شایع می شد و وقتی درمان های سنتی و گیل تجربه جواب نمی داد، تازه مردم دست به دامان اندک اطبای مدرن می شدند.

بیمارستان ملی که هزینه ساختش توسط یاران زنده مانده از جنبش جنگل تامین شده بود، کفاف بیماران را نمی داد.

مریضخانه بلدیه هم تازه ساخته شده و کوچکتر از بیمارستان ملی بود.

با این حال درشکه بر خیابان های سنگفرش می تاخت تا شانس خود را امتحان کند.

ازدحام بازار از یک سو و ساختمان های اداری بلدیه و پست، مرکز رشت را شلوغ تر از همیشه می کرد.