«جبل النور»، پناه گاهِ آخرین پیام برِ جهان

 نواده بت شکنان بود و میراث دار صد و بیست و چهار هزار پیام بر از صد و بیست و چهار هزار سرزمین.

اما تنها بود.

مثل خورشید.

مثل ماه.

مثل نور.

مثل آخرین سیب سرخِ بلندترین شاخه تک درختِ راه مکه به مدینه که دست هیچ کس به آن نمی رسید.

و دنبال پناه گاهی می گشت بین زمین و آسمان.

دور از چشم جهان.

تا در سکوتی دل چسب، خلوت کند و دیگر نشنود که پدران دختران زنده به گور، او را إنک لشاعرٌ مجنون! صدا می زنند.

آه از جنون.

چه کلمه دردآلودی ست برای یتیمِ بنی هاشم.

توی قلبش تیر می کشید و جان لطیف اش را می آزُرد.

اما براستی چه کسی مجنون بود؟ آن ها که پاره های تن شان را به گور می انداختند و خاک شان را لگد می کردند یا او که از شر خون خواری آن ها به سوی خدا گریخته بود؟!   مسیری که حاجیان باید برای رسیدن به جبل النور طی کنند   نه؛ این ادعا یاوه ای بیش نبود اما چه می توان کرد وقتی سزای آنکه نخواهد چون بقیه باشد، این بود.

که او را مجنون بخوانند؛ مردی را که چون دستان نیمه جان دختران نوزاد را می دید به سوی گورهایشان می دوید، آن ها را بیرون می کشید و جانیان دوران جاهلیت را ملامت می کرد: ریحانهٌ تشمُها ـ گلی بوییدنی ست چرا در خاک؟!ـ اما مشام کور شیطان زده از گل چه می دانست؟   در زمان پیامبر (ص) این کوه با شهر مکه فاصله داشت اما امروزه به دلیل گسترش ساخت و سازها، ساختمان ها آ