ماجرای تخریب یک خانه/ رازهایی که برای همیشه مدفون شد

معماری یکی از درهای ورود به دنیای خیالیِ خانه هاست.

خیال پردازی درباره داستان های پشت دیوارها با نگاه به ساختمان هایی که چندی از عمرشان گذشته، - ممکن خواهد شد.

خیال، روح آدمیزاد را نوازش کرده و به دنیایی نو دعوت خواهد کرد؛ بر همین اساس مرگ ساختمان های قدیمی شهر خنجری زهرآلود بر سینه خیال آدمیزاد و داستان های پشت دیوار است.

اینجا پیش تر ساختمانی دو طبقه بود؛ ساختمانی با آجرهای سرخ سه سانتی که دو تراس کوچک از طبقه دومش بیرون آمده بود.

پنجره های اولین طبقه ساختمان اما آنچنان در دسترس بود که رهگذر در ناخودآگاه خویش انتظار سلام زنی با گیسوان سفید، گونه هایی قرمز و لبخندی گشاده را می کشید.

زنی که آمده بود تا گل های کنار پنجره را آب دهد.

چینش آجرهای نامنظم ساختمان، با چشم ها بازی می کرد و به کوچه پس کوچه های شهر نشاط می بخشید.

آجرهای سه سانتی و تراس هایی که در معماری دهه های گذشته بیشتر از امروز دیده می شدند از عناصر بصری به شمار می آمدند که خستگی را از چشم می زدوند.

پشت دیواره بعضی از این خانه ها اما داستان های نخوانده بسیاری باقی مانده.

همچون داستان صاحبِ خانه دو طبقه سرخ رنگ و مهمانانش؛ زنی خیالی که هفت دهه از عمرش را میان این دیوارها سپری کرده است.