آدینه با داستان/ مرغ ماهی خوار

حالا جا قطع بود که ما باید 100 کیلومتر راه گز کنیم برای ماهی گیری؟ و اصلا تا به حال کدام مان ماهی گیر از نزدیک دیده ایم که عملش را بلد باشیم؟ -   عصر ایران/ داستان کوتاه- مریم رحمَنی: تصور کنید شما را برای دیدن جنگلی انبوه از درختان همیشه سبز دعوت کرده باشند و بی هوا سر از بیابانی برهوت و بی آب و علف در بیاورید.

این اتفاق همین چند هفته ی گذشته برای ما افتاد.

     آقای صبوری همکار همیشه سرخوش مان، شب پنج شنبه ی یک روز بلند و دل انگیز بهاری که از غروبش تنها ناودان گالوانیزه ی له و لورده ی حیاط مان تک نوازی می کرد و خاک باغچه ی کناری اش را از لابلای طرح های موزاییک ها دنبال مورچه ها می فرستاد، به خانه مان تلفن زد و رسماً ازمان دعوت کرد به صرف یک ماهیگیری عصرانه در سواحل رودخانه ای بی نام و نشان.

که به گفته ی ایشان هر سال همین موقع چنان می خروشد که گویی خم چرخ چاچی در دستان رستم!    ایشان همچنان اضافه می کرد که جز زیرانداز حصیری که آب به آن نفوذ نکند و یک فقره تور ماهی گیری، اسباب دیگری همراه مان نداشته باشیم.

    اگر یک مرد این داستان را تعریف می کرد حتماً به این جا که می رسید می فرمود به عیال گفتم هرچه زودتر اسباب درخواستی را مهیا کن به انضمام کمی توت و خرمای خشک و قلیان چاشت و یک کف دست چای مرغی که خیلی هم دست خالی راهی سفر دعوت شده نشویم.