قصه پر زآب چشن غواص ها و آب هاو ماهی ها

چهارشنبه 20 دی ماه 1402 تالار شهر جزیره زیبای کیش شلوغ بود.

میزبانِ مهمانانی که با احوالی متفاوت از راه های دور و نزدیک خود را رسانده بودند.

بعضی هایشان چرخ های به یادگار مانده از دهه شصت داشتند و بعضی هایشان روپوش و مقنعه های صورتی و بنفش به تن داشتند.

- درستش هم همین است.

وقتی صحبت از شهدا باشد باید همه را در کنار هم جمع کرد.

باید دانش آموزان پابه پای مردانی باشند که امروز یا روی چرخ نشسته اند یا عصایی به دست دارند.

و این کاری بود که دبیران دومین کنگره ملی شهدای غواص در نظر داشتند و خروجی اش شد گذرگاه معبر عشق .

غرفه هایی مملو از نقاشی و کاردستی و تزیینات متفاوت.

حالا همان دانش آموزان یک روز کلاس هایشان را تعطیل کردند تا به پای درس واقعی از زندگی های قهرمانانه بنشینند.

ساعت حوالی 9 صبح تالار شهر که با بوی عطرش نشان از خوش آمدگویی متفاوتی داشت، آرام آرام پر شد.

سالنی که در ورودی اش تابلوهای خطاطی و مجسمه های هنری و پوسترهای خلاقانه فضا را برای مراسمی متفاوت مهیا می کرد.

خوشنویسی به نام محمدحسین نژاداصل با نستعلیق زیبا نوشته بود: به زخم ناخن آن دست های بسته قسم/ به ماهیان اسیر به گل نشسته قسم/ به دانه های عقیقی که مثل یک تسبیح/ شدند با ستم از یکدگر گسسته قسم صدای قرآن پخش شد و بعد صدایی که خیلی از مهمانان در خاطراتِ دورشان آن را خوب