بار زندگی روی دوش زهرا

به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس؛ عاطفه اسماعیلی منش، ساعت سه بعد از ظهر رسیدم نبش خیابان 13 حصیرآباد، محله سوت و کور و بی رونق بود! هیچکس در خیابان نیست، فقط هر از چندگاهی صدای ممتد قیژ ماشین ها بر سطح جاده گردوخاکی بلند می کند، توی اهواز این وقت از روز چرت زدن از نان شب هم واجب تر است، از ماشین پیاده می شوم و پیِ کوچه ی بن بستِ انتهای خیابان 13 قدم هایم را تند می کنم، شیب خیابان ها من را کلافه و به هِن هِن کردن می اندازد، چپ و راست خیابان را برانداز می کنم، پلاک که ندارم، دوباره همان مسیر را برمی گردم.

 چشمم به یک تعمیرگاه آن سمت جاده می ا فتد، باز بود، آدرس را نشانش می دهم می گوید: اینجا دنبال خیابان اصلی و کوچه فرعی و پلاک شخصی نباش فقط با نشانه ها می شود آدرس را پیدا کرد.

 اتاق سرد و ساده خانه زهرا خیابان ها دراز و درهم تنیده بودند، خانه ها گویی برای گرم شدن، تَنگِ دل هم چسبیده اند، ساختمان های قدیمی و بدقواره هم قوزه بالا قوز شده و چهره حصیرآباد را زشت کرده اند، هنوز ردِ آب باران هفته گذشته روی نمای آجری خانه ها مانده و کف خیابان خیس است.

خبری از شور و حال زندگی نبود، نه بچه ای در خیابان فوتبال بازی می کرد، نه دختر بچه ای کنار در خانه ای عروسک به دست ایستاده و نه کرکره مغازه ای بالا بود.