پاسخی که امام به عروسشان برای شعرگویی دادند چه بود؟

اینک چون تو با اصرار خاص به خودت از من شعر خواستی باید به حق بگویم که نه ‎ ‎ در جوانی که فصل شعر و شعور است و اکنون سپری شده، و نه در فصل پیری که آن را هم ‎ ‎ پشت سر گذاشته ام، - به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرنگار جماران، مدت ها بود بانو از ایشان می خواست تا برایش شعر بگوید.

امام اما به این درخواست پاسخ مثبت نمی داد.

نامه نگاری های امام با ایشان مثل کلاس درسی بود برایش.

امام در چند نامه ای که برایش نوشت، کلی از معارف را به او یادآور شد.

در نامه ای که امام در ربیع الثانی 1407 [1]‎ که مطابق با آذر ماه سال 65 است به خانم طباطبایی نوشت از وی خواست که از غرق شدن در اصطلاحات و اعتبارات پرهیز کند.

متن نامه امام در ادامه آمده است: " بسم الله الرحمن الرحیم فاطی عزیزم بالأخره بر من نوشتن چند سطر را تحمیل کردی و عُذر پیری و رنجوری و گرفتاری ها ‎ ‎ را نپذیرفتی.

اکنون از آفات پیری و جوانی سخن را آغاز می کنم که من هر دو مرحله را درک کرده ‎ ‎ یا بگو به پایان رسانده ام، و اکنون در سراشیبی برزخ یا دوزخ با عُمّال حضرت ‎ ‎ مَلَک الموت دست به گریبان هستم، و فردا نامه سیاهم بر من عرضه می شود و مُحاسبه ‎ ‎ عمر تباه شده ام را از خودم می خواهند و جوابی ندارم جُز امید به رحمت آن که وَسِعَتْ ‎ ‎ رَحْمَتُهُ کُلَّ شَیْءٍ ‎[2]‎ و لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحمَهِ الله اِ