بفرمایید دیوار شهدایی، کنج دنج یک آبدارخانه!

خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: از شهید همت گفت، از شهادتش، حرفش تمام شده نشده هم سری به عاشقانه هایش با حاج قاسم زد و تند تند فرازی از وصیت نامه سردار را زیر لب تکرار کرد.

این وصف حال اوست، همنشینی یک دهه هفتادی با شهدای دفاع مقدس درست کنج دنجی با اسباب چای لب دوز و لب سوز کنار بخار رقصان کتری های عظیم الجثه.

و من، در پی فتح و فتوحات، فتح بابی که کلام بین ما در بگیرد و ساده ساده حرفش را بخوانم؛ حرفی از جنس رشادت ها و شجاعت ها، شاید هم باید حسش را بدانم، حسی شبیه جاماندن از قافله عشاق.

آری همین است جاماندن، هُرم نفسش کنایه دارد از جاماندن؛ با وجود سن و سالی که به جامانده ها نمی خورد.

نمی خورد هم دوره چیت سازیان باشد و حاج حسین، به گمانم حتی غواصان هم نه! هم عصر نیستند، باید رد کلامش را بگیرم تا گره ذهنی ام کنج همین جای دنج وا شود.

اما کدام گره! همه داستان همین است، خیالش سخت جامانده و حالا با عکس شهدا که چلچراغ آبدارخانه نقلی اش شدند غم دلش را واگویه می کند و با هر کدام از شهدا به سبک خودشان یک دل سیر حرف می زند.

جامانده ای که با تأخیر به دنیا آمد/ رفیقانه های ناب از جنس باروت پس روایتی از یک جاماندهِ یحتمل عاشق که برای تسکین آلامش دیواری از جنس شهدا به راه انداخته، خط آغازین می شود، خط سیری که حاج حسین دارد و حاج قاسم، طلبه شهی�