شبیه آسمان که باشی، نمی میری

 دو ساعت بعد از تمام شدن آتش بس است و سر و کله موشک ها دوباره توی آسمان خان یونس پیدا شده.

ریم روی آوارهای بدقواره آپارتمان شان راه می رود و ناخن هایش را می جود.

مادرش با خنده خودش را به آن راه می زند و کِش مو را از دور مچ اش بیرون می کشد: آسمان که تغییر نمی کند.

همیشه آن بالاست.

هیچ وقت به زمین نمی چسبد؛ حتی اگر هر اسراییلی، هزار بمب روی سرمان بکوبد! ریم به آسمان زل می زند: یعنی می گویی .

مادر شانه را میان موهای مشکی و لطیف ریم می کشد و سرش را می بوسد: آره! هر وقت ترسیدی فقط به آسمان نگاه کن! می بینی چطور موشک ها را از دامنش می کَند و سیخ ایستاده؟ شبیه آسمان که باشی هیچ وقت نمی میری!   خان یونس تنها شهر امن غزه بود که اکنون به ویرانه ای زیر موشک باران تبدیل شده   ریم چشم از آسمان برنمی دارد.

حرف های مادرش باورش شده.

حتما اینکه تا الآن زنده مانده اند به خاطر نگاه های همیشگی مادرش به آسمان است.

اما او برعکس مادرش، زمین را بیشتر از آسمان دوست دارد.

عروسکش را بغل می گیرد و به زمین شهرش نگاه می کند؛ به مغازه ابو جلال، به نانوایی ام حبیب و به دکه قهوه پیرمرد که همیشه جیب هایش پر از حلقوم های رنگی شیرین بود و حالا همه با خاک یکی شده اند.