تبریز همچنان در اندیشه و کنار خواهرخوانده غریب

خبرگزاری فارس؛ تبریز، حسن عبدالهی: این روزها محمدطاها را متفاوت تر از همه زمان های بودنش در آغوش می کشم، سیرتر از قبل به چهره اش خیره می شوم وقتی خندان و سرمست از سر و کولم بالا می رود و حتی لحظه هایی که به هر بهانه دم دستی خود را به گریه می زند تا توجهم را جلب کند، همه این روزهای اخیر و شاید دقیق تر، از شب سیاه حمله وحشیانه صهیونیست ها به بیمارستان المعمدانی به بعد معنای والد و اولاد برایم بسیار متفاوت شده است.

  از همان زمان که وقتی کودک فلسطینی که خوابش و پدر و مادرش با زوزه بمب های منفورترین قوم این روزهای عالم پرپر شده بود، به خود می لرزید و در خود نمی شکست اما تا دستان پزشک دورش حلقه زد، گویی بهانه ای برای اشک ریختن و هق هق پیدا کرد یا آن زمان که پدری با دخترکش با هر سقوط آزاد موشک ها در اطرافشان بلند بلند می خندند تا من با خود بگویم چنین رقصی میانه میدانم آرزوست .

    گرچه صهیون این روزها بیشتر از همیشه با ریختن خون پاک استوارترین مردمان عصر حاضر زمین چهره خونخوار خود را عیان تر می نمایاند اما در میان این همه سیاهی و شقاوت، اعتقاد و اعتماد مظلومان سرزمین قدس به نصرت الهی و حمد و ثنای پروردگارشان هنگام به آغوش کشیدن پیکر بی جان و تکه تکه شده عزیزانشان غبطه خوردن دارد، مردمان محصور، مظلوم، بی دفاع اما معتقدی که به نصر من ال